زنان کشاورز هم‌پای مردان کار می‌کنند، اما حقوق‌شان ۶۰ درصد مردان است

برای زنان کشاورز کارِ برابر مساوی با حقوقِ نا‌برابر است

زنان تاوان افزایش هزینه‌های تولید را می‌دهند

برای زنان کشاورز کارِ برابر مساوی با حقوقِ نا‌برابر است

زنان تاوان افزایش هزینه‌های تولید را می‌دهند

زنان کشاورز هم‌پای مردان کار می‌کنند،

اما حقوق‌شان ۶۰ درصد مردان است.

آنها تاوان افزایش هزینه‌های تولید در بخش کشاورزی را می‌دهند.

کانون نویسندگان ایران آزادی بیان در هفته‌ای که گذشت ( ۱۷ – ۲۳ مهر)

چهارشنبه ۱۷مهر۱۳۹۸: سها مرتضایی، دانشجوی «ستاره‌دار» محروم از تحصیل و دبیر وقت شورای صنفی مرکزی دانشجویان دانشگاه تهران در نامه‌ای سرگشاده خطاب به رئیس و معاون دانشگاه تهران نوشت: شاید با تمام برگ‌های سیاهی که در خاطره‌ی تاریخی دوران ریاست خود بر دانشگاه تهران بر جای گذاشته‌اید، نوشتن این نامه به شما بیهوده بنماید؛ اما باید برگ‌های بیشتری برای تاریخ برجای گذاشت. من امروز می‌خواهم برگ سیاه ستاره‌دار شدنم را به این دفتر قطور اضافه کنم.”

«یا مرگ یا آزادی» یادداشت اعلام اعتصاب غذای عاطفه رنگریز از زندان قرچک

از درس‌های دانشکده‌ جنگ زندگی: هر آنچه مرا نکشد، قوی‌ترم می‌سازد.

در تجمع روز جهانی کارگر در تاریخ یازده اردیبهشت نود و هشت بازداشت شدم و پس از ۴ روز با وجود صدور قرار کفالت ۳۰ میلیونی از آزادی من جلوگیری شد و پس از ۲۸ روز بازجویی و چندین بار انتقال از زندان قرچک به اوین با پرونده‌سازی کاملاً مشهود روبرو شدم با آنکه بارها و بارها در پاسخ‌های خود گفته بودم که فعالیت‌های من کاملاً قانونی بوده و درکی از سوالات شما ندارم.

بیانیه جمعی از فعالان زن و مدنی ایران در محکومیت حمله ترکیه به شمال سوریه و کشتار کُردها ۲۵ مهر ۱۳۹۸

جمعی از فعالان زنان و فعالان مدنی ایرانی با انتشار بیانیه‌ایی حمله ترکیه به شمال سوریه (روژئاوا) را شدیدا محکوم کردند و خواهان توقف سریع این جنگ و کشتار کُردها شدند. امضاکنندگان همچنین با اشاره به این‌که طی سال‌های اخیر سعی شده تا شرایط مشارکت و برابری شهروندان و اقلیت‌ها در مناطق تحت کنترل کُردها فراهم شود، این جنگ را حمله‌ایی به آرمان‌های روژئاوا و دستاوردهای زنان در این منطقه دانسته‌اند.
در بخش دیگری از این بیانیه نسبت به کوچ اجباری و تغییر بافت جمعیتی در نتیجه احتمال انتقال پناه‌جویان سوری در ترکیه به مناطق کُردنشین هشدار داده شده و به کشته شدن «هورین خلف» فعال زن کُرد توسط گروه‌های جهادی متحد ترکیه به عنوان نمونه‌ایی از کشتار غیرنظامیان و قتل هدفمند اعضای احزاب سیاسی کُرد اشاره شده است.
متن کامل این بیانیه که نسخه‌ایی از آن برای انتشار در اختیار شبکه حقوق بشر کردستان قرار گرفته و به امضای ۲۶۰ فعال ایرانی داخل و خارج از کشور رسیده، در پی می‌آید.

پاسخ به دغدغه های پیشروان کارگری در باره “چه باید کرد؟”

پیش از هرچیز باید شرایط کنونی را یکبار با دقت رصد کرد و دریافت که کارگران در چه موقعیتی قرار دارند و سپس به دنبال “چه باید کرد”ها رفت.

ما در این‌باره شرایط کنونی را به دو دسته تقسیم می کنیم: یکی که ارتباط مستقیم و مشخص با زندگی و کار خود کارگران دارد و دیگری که موضوعی است اجتماعی – اقتصادی و سیاسی و فرهنگی که آنهم گرچه نه چندان مستقیم و قابل درک برای عموم طبقه کارگر، که به موازات آن اهمیت پیدا می کند و در مواقعی تعیین کنندگی هم دارد ابتدا به مورد اول می پردازیم:

یک گفتگو و یک یادداشت درباره طالعات رهایی ملی با رهایی زنان در پیوند است

این متن ترجمه یک گفتگو با «ریا النصاح» فعال فلسطینی جنبش طالعات و یادداشت یکی از اعضای این جنبش است. این متن‌ها به ریشه‌های جنبش طالعات و خواسته‌های آن می‌پردازد.

بیانیه‌ی انجمن صنفی معلمان کردستان (سقز و زیویه) در محکوم کردن حمله‌ی ارتش ترکیه به روژآوای کردستان

به نام خداوند جان و خرد

ما آینده‌ی تاریخ بشری را از زبان صاحبان علم و معرفت گونه‌ی دیگری فهم کرده و انتظار داشتیم. این اعتماد سبب شد بپنداریم که همه‌ی تضادها و تفرق ملل بشری می‌تواند در سایه‌ی آرمان‌های سترگی همچون عدالت، حریّت، همزیستی و مدارا التیام پذیرند. گویا که همەی این شعارها از دید تمامیت‌خواهان جهانی رنگ و لعابی بر نظام پوسیدەی خودخواهانه‌شان بوده است و تحقق این شعارها را برای ما پنداری بیش فرض نکرده‌اند. ملت کرد را از دید و زبان خود در طول این تاریخ طولانی هم چون تکه‌ای الصاق شده به خود نگریسته‌اند و هر گاه فریاد حق‌خواهی و گسست از یوغ این بهره‌کشی را از گلوی جمعیِ خویش برآورده باشیم به جای گفتگو و حل این تضاد، از درِ سرکوب با مشت آهنین و شلیکِ سرب در مقابل جان درآمده‌اند.

سوسیالیسم و آزادی دیوید هاروی ترجمه‌ی حسین رحمتی

می‌خواهم درباره‌ی مسأله‌ی آزادی صحبت کنم.* در جریان سخنرانی‌ای که چندی پیش داشتم این پرسش طرح شد و دانشجویان به این موضوع بسیار علاقه‌مند بودند: آیا سوسیالیسم مستلزم دست ‌شستن از آزادی فردی است؟ به‌نظرم راست‌گرایان، به‌ویژه در ایالات متحده، خیلی خوب توانسته‌اند چنین القا کنند که سوسیالیسم و آزادی مانعة‌الجمع‌اند. جناح راست در کل دنیا به ویژه در ایالات ‌‌متحده سایر ایده‌ها درباره‌ی آزادی را تصاحب و از مفهوم آزادی به‌مثابه‌ی سلاحی در پیکار طبقاتی استفاده کرده‌ است. راست‌‌گراها می‌گویند سوسیالیست‌ها در واقع به‌ دنبال آزادی نیستند. آن‌ها مدعی‌اند از بردگی جامعه‌ی سوسیالیستی یا کمونیستی به هر قیمتی باید اجتناب کرد… به نظرم رویکردی به مساله‌ی آزادی هست که باید به آن خیلی توجه کنیم تا ایده‌ی آزادی فردی را که بخشی از پروژه‌ی رهایی‌بخش جامعه‌ی سوسیالیستی است از دست ندهیم. در واقع، می‌توانیم مسأله‌ی آزادی را نه در حاشیه بلکه در متن قرار دهیم، چون به نظرم می‌توانیم درباره‌ی آزادی فردی به‌مثابه‌ی بخشی از پروژه‌ی رهایی صحبت کنیم، پروژه‌ای که بر تلاش جمعی برای ساختن جامعه‌ای متکی است که در آن همگی از فرصت‌های زندگی و امکانات زندگی برخورداریم.

حضور زنان در ورزشگاه؛ پیروزی بر سانسور و حذف

کانون نویسندگان ایران
زنان و خواست حضور در ورزشگاه‌ها

عکس‌هایی که زنان را در کنار مردان با پوشش‌های مختلف در استادیوم امجدیه تهران نشان می‌دهند هنوز چندان کهنه نشده‌اند و به تاریخی دور تعلق ندارند. همین چهل سال پیش و قبل از سرنگونی رژیم شاه بود. زنان علاقمند به بازی‌های ملی و باشگاهی، اوایل انقلاب هم می‌توانستند در استادیوم‌ها حضور داشته باشند و تیم موردعلاقه‌شان را تشویق کنند. تیم فوتبال «هما» و «دیهیم» هم تیم فوتبال زنان بود اما بعد از آغاز تحمیل حجاب، کم‌کم از ورود زنان به استادیوم‌ها ممانعت به‌عمل آمد تا در سال ۱۳۵۸ به‌طورکامل ورود آن‌ها به استادیوم‌های ورزشی ممنوع شد.

چرا سلامت روان مسئله‌ای فمینیستی است؟ فرناز سیفی

این مطلب به مناسبت «روز جهانی سلامت روان»( ۱۰ اکتبر) نوشته شده است.

در سال ۱۸۹۲ میلادی، شارلوت پرکینز گیلمن، نویسنده‌ و فعال اجتماعی آمریکایی، داستان «کاغذ دیواری زرد» را در مجله‌‌ی نیو اینگلند منتشر کرد. داستانی که انگار ادبیات زنان را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد. داستانی که مستقیم انگشت روی یک رویه‌ی ترسناک و رایج دوران علیه زنان گذاشت و صدای اعتراض و نگرانی زنان را عمومی کرد.

حق زنان از ورزشگاه نویسنده: یگانه خویی

برابرتر بودن عده‌ای از شهروندان نسبت به عده‌ای دیگر در جامعه‌‌، که صور متنوعی نیز به خود می‌گیرد، دیگر چیزی نیست که بتواند به‌سادگی از چشم پنهان بماند. تبعیض به تجربه‌ای روزمره بدل شده است. سهم تنوع جنسیتی موجود، اقلیت‌های متکثر مذهبی و زبانی از حقوق انسانی، نابرابر است و شکاف طبقاتی نیز آسیب‌پذیری‌ حقوقی عده‌ی کثیری را تشدید کرده است. این میان شاید یکی از ساده‌ترین و صریح‌ترین اشکال تبعیض و سرکوب که روزانه پیش چشم همه قرار دارد، همین شکلی باشد که زنان به‌عنوان نیمی از جمعیت با آن مواجهند. نابرابری‌های حقوقی‌ای که ریشه در نگاه ایدئولوژیک حاکم به زنان دارد. در واقع زنان مانند مردان صرفاً نیمی از جمعیت را تشکیل نمی‌دهند، بلکه خود مساله‌ای هستند برای ساختار حاکم. مساله‌ای که جامعه را به صحنه‌ی ستیز و کشاکشی بی‌توقف بدل ساخته است.

آزادی را گالاتاسرای می‌کنیم سیمین فروهر

بیدارزنی: صبح اول وقت از هتلمان در حوالی میدان تقسیم بیرون زده بودیم. روی نقشه موزه معصومیت را نشان کرده بودیم و قصد داشتیم پیاده از کوچه پس‌کوچه‌های قشنگ شهر بگذریم تا به موزه برسیم. راه بسیار دراز بود و بسیار زیبا. از محله‌های قدیمی گذشتیم و از پله‌های رنگارنگ بالا و پایین رفتیم تا رسیدیم. در راه برگشت هم دلربایی کوچه‌های سنگفرش‌شده و عتیقه‌فروشی‌های اسرارآمیز و کافه‌های دنج مات و مبهوتمان کرده بود. همه جا به طرز غم‌انگیزی زیبا بود. روز از نیمه گذشته بود و حسابی خسته بودیم. در کافه‌ای نشستیم و گلویی تازه کردیم. حوالی ساعت ۵ عصر به میدان شهر رسیدیم که ناگهان به هجوم هواداران زرد و قرمزپوش تیم فوتبال گالاتاسرای برخوردیم که بطری به دست به سمت ایستگاه مترو سرازیر بودند. دختران و پسران می‌رفتند تا بازی تیم محبوبشان را از نزدیک تماشا کنند. چشم‌اندازی منحصر به‌فرد از میدان تقسیم بود که شاید کمتر خارجی‌ای دیده باشد، یک‌سره زرد و قرمز. نزدیک جمعی از پسرکان پرچم به دست شدیم تا ساعت بازی را بپرسیم. هفت.

عقب‌نشینی دولت اردن در برابر معلمان

⭕️
اعتصابات معلمان اردنی که باعث تاخیر در آغاز سال تحصیلی در این کشور شد با عقب‌نشینی دولت اردن به پایان رسید.

به گزارش ایلنا، منابع خبری محلی در اردن روز یکشنبه از توافق میان دولت اردن و سندیکای معلمان خبر دادند.

معلمان اردنی که از سپتامبر و همزمان با آغاز سال تحصیلی در اردن در اعتصاب به سر می‌بردند، خواستار افزایش ۵۰ درصدی دستمزد‌های خود بودند که دولت این کشور شدیدا با آن مخالفت کرد.

🔸نکاتی درباره نحوه انتقال اچ آی وی در چنارمحمودی و واکنش ها به آن 🖋سیمین کاظمی

📍 آنچه ایدز را از سایر بیماریهای عفونی متمایز می کند، تنها مهلک بودن اش نیست، بلکه راههای عمده انتقالش (سرنگ مشترک در میان معتادان تزریقی و رابطه جنسی محافظت نشده)، است که موجب می شود با تشخیص اش داغ ننگ بر پیشانی فرد مبتلا زده شود؛ داغی که در اجتماعات کوچک و روستایی، طرد اجتماعی شدیدتری را برای فرد به همراه می آورد. بنابراین دور از انتظار نیست که مبتلایان به بیماری از افشای آن نگران باشند و حتی سراغ درمان هم نروند. به این ترتیب، انکار و تحریف راه های انتقال بیماری و توسل به توجیهی که شخص را از اتهام کجروی (اعتیاد و روابط جنسی غیرمتعارف) برهاند، نیز قابل درک خواهد شد. توجیه ابتلا به ایدز و نفی عاملیت شخص در آلودگی به اچ آی وی، با به میان آمدن پای «دیگری» امکان پذیر می شود. دیگری شامل همه کسانی می شود که در اثر تسامح و پایبند نبودن به اخلاق حرفه ای و آگاه نبودن به مسؤولیت اجتماعی شان، مراجعان بی خبر و بی گناه را با استفاده از وسایل مشترک آلوده می کنند، مانند مراکز درمانی، دندانپزشکی ها، آرایشگاهها، مراکزی که حجامت و تاتو انجام می دهند. پای دیگری که به میان می آید، عاملیت فرد و مسؤولیت او در بیماری اش رنگ می بازد و ممکن است فرد به علت قربانی شدن، مورد همدردی و تسلی جامعه نیز قرار بگیرد. حال اگر این دیگریِ مقصر نهادی بوده باشد که مسؤولیت سلامت جامعه به او سپرده شده است، گناه او نابخشودنی تر و غیرقابل گذشت تر خواهد بود و بدون تردید موجب نگرانی، انزجار و خشم عمومی خواهد شد.

روایتی از خودسوزی زنان دیشموک ثریا در آتش

قاب عکس رنگ و رو رفته قرمز رنگی را از کومه تاریک بیرون می‌آورد و صدایم می‌کند: «این عکس دخترم «کافی» است» بوسه‌ای به قاب سرد می‌زند و به تنش می‌چسباند. ناله باد می‌پیچید در دل کوه و بی‌بی دامن خاکی‌اش‌ را جمع می‌کند و از سرازیری خانه راه می‌افتد سمت مزار.
محمد معصومیان
گزارش نویس
کمی آنطرف‌تر «کوکد» دختر کوچک کافی با چشمانی سیاه و مبهوت نگاه می‌کند. گل بانو اندازه تمام رود «لیراب» که پایین آرامگاه است اشک می‌ریزد. انگار قد همه بلوط‌های دورتا دور خانه محقرش غم دارد. کافی 12 سال پیش بعد از کتک‌هایی که از پدر و برادر شوهرش خورد دست به خودسوزی زد و بعد از 20روز در بیمارستان درگذشت.

نگاهی به تاریخ: زنان معدنچیِ ویرجینیا

برگردان: بنفشه جمالی

بیدارزنی: در دهه‌ی ۱۹۸۰ زنان معدنچی آمریکایی با تمام مصائب و مشکلات زندگی به‌علاوه آزار و اذیت جنسی روبه‌رو بودند.

در این دوره آنتای دیزنی[۱] -خبرنگار- به ویرجینیا رفت تا برای مجله‌ی «ناظر[۲]» با زنان معدنچی درباره ی شرایط وحشتناک کاری، آزار و اذیت جنسی و تبعیض‌های موجود گفت‌وگو کند. (۲۷ جولای، زنان در قعر زمین و در معدن)