نگاهی بر دهی که زنان را به آن راهی نیست-آزاده احمدی

تا قانون خانواده برابر: «زنانی که [برای ریاست جمهوری] برنامه داده‌اند، به کسانی می‌مانند که به ده راهشان نمی‌دهند و سراغ کدخدا را می‌گیرند»

اعطای حق رأی به زنان و شکل گیری مقاومت فمینیستی در ایران / آزاده دواچی.

مدرسه فمینیستی: هر سال در آستانه هشت مارس «روز جهانی زن»، فعالیت های زنان از زوایای مختلف، مورد بازخوانی و نقد قرار می گیرد و می توان گفت که اهمیت نمادین این روز، شاید در همین نقد و بررسی ها نسبت به دستاوردهای زنان و نیز طرح چالش های موجود باشد. اما در ایران هشت مارس امسال با فاصله اندکی از «پنجاهمین سالگرد حق رأی زنان» همراه بود، اعطای حقی که بر سرنوشت زنان ایرانی تأثیر بسیار عمیقی نهاد. حق رأی برای زنان، نه تنها عاملی مؤثر برای رشد و بالندگی آنان در عرصه های سیاسی و بالطبع اجتماعی را در قبل از انقلاب فراهم کرد بلکه به عنوان یکی از اهرم های مهم فعالیت های فمینیستی حتی در سال های پس از انقلاب نیز بر رشد آگاهی آنان در مسیر احقاق حقوق شان تأثیر عمده ای گذاشت. به همین مناسبت در مقاله پیش رو نگاه کوتاهی به رابطه میان حق رأی، زنان و بازتولید نوعی از مقاومت فمینیستی به دلیل اعطای حق رأی در گذشته و ایران امروز، داشته ام.

به مناسبت پنجاهمین سالگرد حق رأی زنان ایران: صدیقه دولت آبادی و حق رأی زنان / الهه باقری

مدرسه فمینیستی: در اواخر دوره‌ي قاجاريه نيز جنبش‌هاي فكري كه در اثر پيدايش پديده‌هاي نوين اقتصادي و اجتماعي سربلند كردند، رنگ و روي مذهبي داشتند. فرمان انقلاب مشروطه در 14 مرداد ماه 1285 شمسی صادر شد و زنان نيز در اين حركت مهّم سياسي ـ اجتماعي حضوري چشمگيري داشتند. در حالی که زنان با وجود محدودیت‌های خاص خود، در حد توان به این جنبش یاری رسانده بودند، اما با تشکيل مجلس، زنان نه حق انتخاب داشتند و نه حق انتخاب کردن و در واقع نمایندگان مجلس ضمن متهم کردن زنان به بی‌لیاقتی، آن‌ها را از حق رأی محدود کردند و در رديف اطفال، ديوانگان و اتباع‌بيگانه مجانین به شمار آوردند. همان وقت این امر مورد اعتراض برخی زنان قرار گرفت. به باور آنان «برادران عدالت دوست» مشروطه‌خواه با محروم نمودن زنان از حق رأی، آنها را در شمار مجانین و ضعفا قرار داده و با این کار به آنها توهین کرده‌اند و حال آنکه می‌توان اثبات نمود «زنان قدمی از مردان عقب نیستند» بلکه اگر آن همه امکاناتی که برای تحصیل و ترقی مردان مهیا است زنان هم داشته باشند، نتایج بهتری از خود بروز می‌دهند. بعدها نیز روزنامه‌ی «زبان زنان» به مدیریت صدیقه دولت آبادی، در مقاله‌ای با عنوان « قلم در دست مردان بود» به محروم کردن زنان از حق رأی اعتراض نمود و نوشت: «اگر زنان حق رأی داشتند به عکس مردان، مستبدان و مالکان را برای رسیدگی به امور ستمدیده و پیشرفت آزادی نمی‌کردند.».

مفتی سعودی نمايندگان زن مجلس عربستان را «فاحشه و تفاله های» جامعه خواند

انتخاب/العربيه نوشت: «احمد العبدالقادر، روحانی جنجالی و تندروی سعودی در شبکه اجتماعی توييتر به نخستين زنان عضو مجلس شورای اين کشور به شدن توهين کرده آنها را فاحشه و تفاله های جامعه توصيف کرد. تويت جنجالی اين روحانی بلافاصله به جنجال پر سروصدايی در شبکه های اجتماعی عرب زبان مبدل شد.»

مصاحبه دویچه وله با ویدا حاجبی در باره حق رای زنان

دویچه وله: ینجاه سال حق رای زنان در ایران
«به دلیل مخالفت با شاه، با تجددستیزها هم‌صدا شدیم»
ویدا حاجبی هم همانند اکثر اعضای گروه‌‏های چپ و روشنفکر در سال ۱۳۴۱ معتقد بود زمانی که مردان هم از آزادی انتخاب برخوردار نیستند، دادن حق رای به زنان تنها جنبه تزئینی دارد. او امروز رویکرد آن دوره را به شدت نقد می‏‌کند.

کتاب «من می توانم، حالا می بینید!» نوشته نوشین احمدی خراسانی

مدرسه فمینیستی: کتاب «من می توانم، حالا می بینید!» نوشته نوشین احمدی خراسانی و با تصویرگری غزاله بیگدلو، داستانی برای کودکان و نوجوانان است که به مناسبت پنجاهمین سالگرد دستیابی زنان ایران به حق رای منتشر می شود. نویسنده کتاب همچنین برای آن دسته از خوانندگان این داستان که تمایل به دانستن تاریخچه‌‌ای از فراز و فرودهای تلاش زنان تا کسب حق رأی دارند، کرونولوژی (گاه‌‌شماری) از وقایعی که در طول 50 سال در کشورمان رخ داده، تهیه و تنظیم کرده‌‌ که در انتهای کتاب آمده است.
اگر می خواهید کتاب را به صورت آنلاین بخوانید می توانید به آدرس زیر مراجعه کنید:
http://www.women-stories.com/
و فایل پی دی اف کتاب «من می توانم، حالا می بینید» را می توانید از لینک زیر دانلود کنید:
http://www.feministschool.com/spip.php?article7252

حق رای زنان در طول تاریخ

ما زنان:بررسی تاریخ دویست سال گذشته نشان می‏دهد که زنان و جنبش های مبارزاتی آنها در جوامع مختلف، برای رسیدن به حق رای خود بیش از ۷۰ سال تلاش کرده اند. در بسیاری از جوامع مثل امریکا، ابتدا برخی مناطق و ایالت ها حق رای زنان را به رسمیت شناختند.

پنجاه سال حق رای زنان در ایران/مخالفان حق رای زنان؛ از آیت‌الله خمینی تا احزاب سیاسی

دویچه وله:تاریخ دست‌یابی زنان ایران به حق رای مملو از مخالفت گروه‌ها٬ احزاب و افراد مختلف است. مخالفانی که در عین مرزبندی‌با یکدیگر درباره این موضوع که قانونی شدن حق رای زنان به صلاح نیست، توافق داشتند.
سال ۱۳۰۳ بود که نامه «فرنگستان» نشریه حزب «تجدد» نوشت: «تا روزی که هر مرد بی‌سوادی حق رای دادن دارد و یک نفر زن عالمه از حق رای دادن و دخول در پارلمان حتی برای تماشا کردن هم محروم است امید ترقی نیست».

مبارزه زنان برای حق رای به روایت سناتور(1) /مونا عروجي

زنستان:مبارزه زنان برای حق رای به روایت سناتور(1) /مونا عروجي
نويسنده: مونا عروجي

» اول نسوان». ضربه این کلمات برای زنانی که در دوره اول مجلس شورا، دوره استبداد صغیر، استقراض داخلی و اولتیماتوم روسیه فعالیت کرده بودند، بسیار سنگین بود. آخر صحبت از ممنوعیت مشاركت سياسي بود و زنان اولین ممنوع شدگان تاریخ. ماده 4 نظامنامه انتخابات مجلس شورا اشخاصی را که از حق انتخاب نمودن محروم کرده بود چنین نام برده بود: اول نسوان، دوم اشخاص خارج از رشد، سوم تبعه خارجی … (2)

انتصاب زنان به مجلس مشورتی عربستان

بی بی سی:عبدالله بن عبدالعزیز، شاه عربستان، برای اولین بار سی زن را به مجلس مشورتی آن کشور منصوب کرده است.

مجلس مشورتی عربستان که در خصوص قانونگذاری به حکومت مشاوره می دهد ۱۵۰ عضو دارد.

فمینیست های بریتانیایی و جنگ جهانی اول / سحر مفخم

مدرسه فمینیستی: پاییز امسال «پنجم آذر ماه 1391»، در شرایطی به استقبال سالروز 25 نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» می شتابیم که به نظر می رسد با توجه به سیاست های نابخردانه کنونی، جامعۀ ایران و نیز به تبع آن زنان کشورمان، نگران وقوع خشونت های کلان مقیاسی هستند که در افق آینده جامعه مان رخ می نماید. از این رو اگر سال گذشته در ویژه نامه مدرسه فمینیستی به مناسبت این روز، بنا به شرایط، بیشتر به ابعاد سیاسی خشونت و نحوۀ حل و فصل قهرآمیز منازعات سیاسی و اثرات منفی آن بر زنان و کودکان پرداخته بودیم، اما در ویژه نامه امسال بنابه شرایط بحرانی کشورمان و خطراتی که آن را تهدید می کند، بر آن شدیم که علاوه بر ابعاد مختلف خشونت بر زنان (از خشونت خانگی تا خشونت های قانونی و خشونت های محیط های شغلی و…) به مسئله «جنگ» و پیامدهای آن برای زنان، و نیز به انتقال تجربه های زنان و شیوه های متنوع برخورد کنشگران جنبش های زنان در دیگر کشورهای جهان نسبت به پدیدۀ ویرانگر جنگ، هم بپردازیم. از این رو سحر مفخم تلاش کرده تا موقعیت زنان در انگلیس را طی جنگ جهانی اول در مقاله زیر مورد بررسی قرار دهد:

اگر زنان صغيرند و محتاج قيم، پس راي‌شان چه مي‌شود؟

آفتاب: تقاضای گرفتن گذرنامه برای دختران زير سن چهل سالگی با اجازه ولی قهری با کدام روند و فرايند اجتماعی هماهنگ است؟ بگذريم از اين که چه گونه به کميسيون امنيت ملی پيوند می خورد. در خبرها از تصويب چنين لايحه ای با عنوان «لايحه گذرنامه» ارسالی از دولت در کميسيون امنيت ملی مجلس آمد. گويا دولت و کميسيون امنيت ملی برای امنيت ملی موضوعی مهمتر از اين نيافته اند که تصويب کنند که زنان نمی توانند صلاح و مصلحت خويش را تشخيص دهند و محتاج تاييد ولی قهری هستند. به گفته آنان زنان زير ۴۰ سال برای حفظ سلامت خود برای رفت و آمد به خارج از کشور محتاج تاييد ولی قهری هستند.

برای مهرآوه خندان که دل تنگ مامان نسرین است/ نوشین احمدی خراسانی

مدرسه فمینیستی- مامان برای حق رای به زندان رفت / کاتلین کار / ترجمه نوشین احمدی خراسانی

کتاب «مامان به خاطر حق رأی به زندان رفت» توسط «کاتلین کار» در سال 2005 میلادی (1384 شمسی) در نیویورک منتشر
شده است. ماجرای این کتاب بین سال های 1913 تا 1920 میلادی در آمریکا اتفاق افتاده است. در سال ۱۸۲۰ میلادی بیش از دو هزار زن آمریکایی با نوشتن نامه‌ ای به دولت ایالات متحده آمریکا، خواستار اعطای «حق رأی» به زنان شدند. زیرا در آن زمان در آمریکا مانند همه کشورها از جمله ایران، زنان نمی توانستند در انتخابات شرکت کنند و رأی بدهند.