زنان کشاورز هم‌پای مردان کار می‌کنند، اما حقوق‌شان ۶۰ درصد مردان است

برای زنان کشاورز کارِ برابر مساوی با حقوقِ نا‌برابر است

زنان تاوان افزایش هزینه‌های تولید را می‌دهند

برای زنان کشاورز کارِ برابر مساوی با حقوقِ نا‌برابر است

زنان تاوان افزایش هزینه‌های تولید را می‌دهند

زنان کشاورز هم‌پای مردان کار می‌کنند،

اما حقوق‌شان ۶۰ درصد مردان است.

آنها تاوان افزایش هزینه‌های تولید در بخش کشاورزی را می‌دهند.

حضور زنان در ورزشگاه؛ پیروزی بر سانسور و حذف

کانون نویسندگان ایران
زنان و خواست حضور در ورزشگاه‌ها

عکس‌هایی که زنان را در کنار مردان با پوشش‌های مختلف در استادیوم امجدیه تهران نشان می‌دهند هنوز چندان کهنه نشده‌اند و به تاریخی دور تعلق ندارند. همین چهل سال پیش و قبل از سرنگونی رژیم شاه بود. زنان علاقمند به بازی‌های ملی و باشگاهی، اوایل انقلاب هم می‌توانستند در استادیوم‌ها حضور داشته باشند و تیم موردعلاقه‌شان را تشویق کنند. تیم فوتبال «هما» و «دیهیم» هم تیم فوتبال زنان بود اما بعد از آغاز تحمیل حجاب، کم‌کم از ورود زنان به استادیوم‌ها ممانعت به‌عمل آمد تا در سال ۱۳۵۸ به‌طورکامل ورود آن‌ها به استادیوم‌های ورزشی ممنوع شد.

آزادی را گالاتاسرای می‌کنیم سیمین فروهر

بیدارزنی: صبح اول وقت از هتلمان در حوالی میدان تقسیم بیرون زده بودیم. روی نقشه موزه معصومیت را نشان کرده بودیم و قصد داشتیم پیاده از کوچه پس‌کوچه‌های قشنگ شهر بگذریم تا به موزه برسیم. راه بسیار دراز بود و بسیار زیبا. از محله‌های قدیمی گذشتیم و از پله‌های رنگارنگ بالا و پایین رفتیم تا رسیدیم. در راه برگشت هم دلربایی کوچه‌های سنگفرش‌شده و عتیقه‌فروشی‌های اسرارآمیز و کافه‌های دنج مات و مبهوتمان کرده بود. همه جا به طرز غم‌انگیزی زیبا بود. روز از نیمه گذشته بود و حسابی خسته بودیم. در کافه‌ای نشستیم و گلویی تازه کردیم. حوالی ساعت ۵ عصر به میدان شهر رسیدیم که ناگهان به هجوم هواداران زرد و قرمزپوش تیم فوتبال گالاتاسرای برخوردیم که بطری به دست به سمت ایستگاه مترو سرازیر بودند. دختران و پسران می‌رفتند تا بازی تیم محبوبشان را از نزدیک تماشا کنند. چشم‌اندازی منحصر به‌فرد از میدان تقسیم بود که شاید کمتر خارجی‌ای دیده باشد، یک‌سره زرد و قرمز. نزدیک جمعی از پسرکان پرچم به دست شدیم تا ساعت بازی را بپرسیم. هفت.

روایتی از خودسوزی زنان دیشموک ثریا در آتش

قاب عکس رنگ و رو رفته قرمز رنگی را از کومه تاریک بیرون می‌آورد و صدایم می‌کند: «این عکس دخترم «کافی» است» بوسه‌ای به قاب سرد می‌زند و به تنش می‌چسباند. ناله باد می‌پیچید در دل کوه و بی‌بی دامن خاکی‌اش‌ را جمع می‌کند و از سرازیری خانه راه می‌افتد سمت مزار.
محمد معصومیان
گزارش نویس
کمی آنطرف‌تر «کوکد» دختر کوچک کافی با چشمانی سیاه و مبهوت نگاه می‌کند. گل بانو اندازه تمام رود «لیراب» که پایین آرامگاه است اشک می‌ریزد. انگار قد همه بلوط‌های دورتا دور خانه محقرش غم دارد. کافی 12 سال پیش بعد از کتک‌هایی که از پدر و برادر شوهرش خورد دست به خودسوزی زد و بعد از 20روز در بیمارستان درگذشت.

نگاهی به تاریخ: زنان معدنچیِ ویرجینیا

برگردان: بنفشه جمالی

بیدارزنی: در دهه‌ی ۱۹۸۰ زنان معدنچی آمریکایی با تمام مصائب و مشکلات زندگی به‌علاوه آزار و اذیت جنسی روبه‌رو بودند.

در این دوره آنتای دیزنی[۱] -خبرنگار- به ویرجینیا رفت تا برای مجله‌ی «ناظر[۲]» با زنان معدنچی درباره ی شرایط وحشتناک کاری، آزار و اذیت جنسی و تبعیض‌های موجود گفت‌وگو کند. (۲۷ جولای، زنان در قعر زمین و در معدن)

کار جنسی اینجا قانونی است اما… برگردان و تلخیص: مریم نیک‌پور

بیدارزنی: در بعدازظهری گرم در حومه داکار، «بینتا» در میان گروهی از زنان در کلینیک دولتی سنگال منتظر است تا معاینه شود. اسمش را صدا می‌زنند، به اتاق چکاپ هدایت می‌شود تا از نظر بیماری‌های جنسی قابل انتقال بررسی شود و کاندوم دریافت کند. در پایان پرستار کارت شناسایی او را مهر می‌زند و این یعنی او آماده است تا به‌عنوان کارگر جنسی قانونی و ثبت‌شده فعالیت کند.

دو خصوصیت بارز جمهوری اسلامی: “کارگر ستیزی و زن ستیزی توامان” هنوز حرف اول را می زند

نطام جمهوری اسلامی به لحاظ ماهیت طبقاتی رژیمی است سرمایه داری و به لحاظ ایدئولوژیک نظامی است دینی که بهر حال طی چهل سال عمر و پابرجایی اش نشان داده است که این دو ویژگی مانعه الجمع نیستند اما آیا تا چه حد ماندگار و یا میرا هستند و با این تناقض آشکار تا چه میزان می تواند بدین‌شکل بقا داشته باشد پرسشی است که پاسخ ان را باید در اقتصاد سیاسی یافت.