افزایش جمعیت یا ایدئولوژی کنترل تن؟- آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: در جلسه یکشنبه ۲۴ فروردین مجلس شورای اسلامی، ۱۳۱ نماینده به یک فوریت «طرح افزایش نرخ باروری و پیشگیری از کاهش رشد جمعیت» رأی موافق و ۴۳ نفر رأی مخالف دادند.[1] بر مبنای طرح پیشنهادی، کسانی که به تخلف از موارد ذکر شده در این طرح بپردازند مطابق ماده ۶۲۴ قانون مجازات اسلامی کیفر می بینند. ماده ۶۲۴، برای کسانی که به طور غیرمجاز «مباشرت به اسقاط جنین نمایند یا وسایل سقط جنین را فراهم سازند»، مجازات دو تا پنج سال زندان و پرداخت دیه را پیش‌بینی کرده است.

آزادی های یواشکی: صدای اعتراض نهان و آشکار زنان؟ – آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: «صفحه آزادی های یواشکی زنان»[1] که به تازگی راه اندازی شده، در مدت زمانی اندک در فضای مجازی و رسانه ها بازتاب وسیعی داشته است. این صفحه تمرکز خود را بر آزادی های ممنوع زنان در داخل ایران و مشخصا اعتراض به حجاب اجباری گذارده است و این کار را به شکل انتشار تصویرهای واقعی از زنان که گاه همراه با متن های کوتاه که تصویر را به صورت خیلی مختصر، توضیح می دهند، به نمایش درآورده است.

ولنتاين ممنوع! / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: امروز، «روز ولنتاين» چند ساعتي را به قدم زدن در شهر پرداختم. می شد به وضوح شلوغی شهر را احساس کرد، به خصوص جمعيت انبوه زوج هایی را که در فضای شهر در رفت و آمد بودند. در ميان زوج ها، از همه سنی وجود داشت: از دختران و پسران نوجوان تا مادربزرگ ها و پدربزرگ هايي كه دست در دست هم در خيابان و يا كنار ساحل قدم مي زدند و پدران و مادرانی که با بچه هايشان در پارك بازي مي كردند. شوق و اشتياق اين روز را می توانستی در چشمان مردان و زنان شهر به خوبی ببینی. وقتی از فضای شهر دور می شوم و کمی آن طرف تر، وارد فضاي مجازي مي شوم، باز هم انواع استاتوس ها در مورد «روز ولنتاين» جلوی چشم ام ظاهر می شود، با حرفهاي پراكنده و گاه تكراري كه گويي تنها در همين فضاي مجازي چرخ مي خورد.

نگاهی انتقادی به طرح جمعیت و تعالی خانواده / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: طرح افزایش جمعیت که به صورت مکرر به خصوص در چند ماه گذشته مطرح شده، پرسش های بسیاری را به همراه داشته است. ارائه این طرح همراه با تبلیغات گسترده در مورد ضرورت افزایش جمعیت کشور از طریق رسانه های عمومی و یا حتی نصب بیلبوردهای گوناگون در سطح شهرها، نشان دهنده ی عزم دستگاه های حکومتی برای افزایش نرخ باروری در ایران است.

قربانیان خاموش، مولدان ناآگاه خشونت های خانگی / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: چهارم آذر ماه 1392، مصادف با 25 نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» است. به همین مناسبت، به سنت سال های گذشته در مدرسه فمینیستی، تلاش کردیم با تهیه ویژه نامه ای، همراه با خواهران مان در سراسر جهان، اعتراض مان را به خشونت علیه زنان نشان دهیم، تا شاید صداهای پراکنده در سراسر جهان، در این روز به هم پیوسته و هرچه بیشتر جامعه را به این موضوع مهم حساس سازد. سال گذشته بنابه شرایط آن زمان و از آن جایی که جامعه ایرانی نگران وقوع خشونت های کلان مقیاسی همچون جنگ بود، تلاش کردیم بحث های خود را عمدتا بر مسئله «جنگ» و پیامدهای آن برای زنان، و نیز به انتقال تجربه های زنان و شیوه های متنوع برخورد کنشگران جنبش های زنان در دیگر کشورها نسبت به پدیدۀ ویرانگر جنگ بپردازیم، اما امسال درصدد برآمدیم که تمرکز بیشتری بر خشونت های خانگی علیه زنان داشته باشیم. از این رو در ادامه، مقاله آزاده دواچی را می خوانید:

پدرخوانده هاي ديروز، همسران امروز: نگاهي به قانون ازدواج سرپرست و فرزندخوانده / آزاده دواچی.

مدرسه فمینیستی: درحالي كه اين روزها فضاي سياسي اطراف در ايران به شدت در حال تغيير است و اكثرا مشغول بررسي و دنبال كردن اخبار سفر رئيس جمهوري به آمريكا هستند در حوزه ي زنان اخبار خوبي به گوش نمي رسد. هنوز از خبر حذف تيم ملي كاتاي زنان نگذشته بود كه تصويب قانون ازدواج سرپرست با فرزند خوانده بنابه اجازه ي دادگاه، شوكي عظيم به اكثر فعالان حقوق كودك و زنان وارد كرده است. در طرح اولیه این لایحه (تحت عنوان «لایحه حمایت ازکودکان»)، ازدواج «سرپرست» با «فرزندخوانده» به طوری کلی»ممنوع» شده بود، اینک اما نمایندگان مجلس با اصلاح ماده مربوط به این موضوع (ماده ۲۷)،ازدواج سرپرست و فرزندخوانده را «مشروط» به حکم دادگاه صالح کرده‌اند.این لایحه روز یکشنبه ۳۱ شهریور با تصویب مجلس برای تأیید به شورای نگهبان رفته است. تصویب چنین ماده‌ای از سوی قوه مقننه، موجبات نگرانی شدید فعالان حقوق زن و کودک در ایران را فراهم کرده است.[1]هرچند اساسا پیش از طرح لایحه حمایت از کودکان در مجلس، ازدواج پدرخوانده و دخترخوانده بلامانع بود و به نظر میرسد که گذاشتن شرط تایید از سوی دادگاه صالح برای این نوع ازدواج نامتعارف در واقع به منظور ایجاد محدودیت برای آن وضع شده، اما مسئله اصلی آن است که حال که قراراست در این مورد قانونگذاری صورت گیرد، قاعدتا باید چنین ازدواج های نامتعارفی اساساَ ممنوع شود (همانطور که در طرح اولیه این لایحه آمده بود)، نه این که با گذاشتن «شرط» فقط به محدود کردن آن بسنده شود.[2]

انتخاب سخنگوی جدید وزارت خارجه، حرکتی به نفع زنان؟ / آزاده دوچی

مدرسه فمینیستی: در دوران بعد از انتخابات و روی کار آمدن دولت آقای روحانی، به نظر می رسید که امید به تغییر در شرایط و بحران های اجتماعی سال های گذشته، لااقل در میان فعالان مدنی و اجتماعی داخل ایران، افزایش بیشتری یافته است. در حوزه ی زنان هم با وجود قوانین سخت جنسیتی و تبعیض همه جانبه علیه زنان، نشست ها و «بیانیه ی هم اندیشی زنان برای طرح معیار انتخاب وزرای آینده» نشان داد که بسیاری از فعالان زنان پس از پشت سر گذاشتن دوران سخت هشت ساله چشم به تغییر در داخل بافت سیاسی ایران دوخته اند. آنچه که مسلم است تاکید بر زدودن قوانین نابرابر از سوی آقای روحانی افق های تازه ای را لااقل در میان اکثریت فعالان زنان باز کرده است، گرچه این تغییرات مسلما نمی تواند یک شبه و در کوتاه مدت به دست آید و نیازمند زمان است، اما بیش از هر چیز امید به باز شدن فضای فعالیت های اجتماعی است که سبب ایجاد چنین امیدی در میان بسیاری از فعالان جنبش زنان شده است.

کنشگران حقوق زنان و جای خالی وزیر زن در کابینه روحانی / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: در حالی مجلس به بررسی صلاحیت وزیران پیشنهادی آقای روحانی پرداخت که در میان وزرای پیشنهادی این کابینه حرفی از وزیر زن در میان نبود و همین عدم انتخاب وزیر زن از سوی آقای روحانی واکنش های بسیاری را برانگیخت. از سوی دیگر در جنجال میان رأی اعتماد برای وزرای پیشنهادی، هیچ خبری از مشارکت فعال زنان نماینده ی مجلس برای رأی دادن به وزرا نبود به طوری که یکی از نمایندگان مجلس، دلیل این عدم مشارکت زنان را تعداد کم زنان در مجلس اعلام کرده بود.[1] به هر روی عدم انتخاب وزیر زن در کابینه آقای روحانی، در کنار «حضور بی اثر و منفعلانه» زنان نماینده مجلس، واکنش های متفاوتی را در این مدت در میان جامعه زنان دامن زد و پرسش هایی را در مورد حضور کیفی و کمی زنان در قدرت سیاسی برانگیخت. از جمله این که چگونه زنان فعال در حوزه های سیاسی می توانند راه مشارکت در گفتمان سیاسی کشور را بر خود هموار کنند؟ آیا می توان گفت که حضور زنان در پست های سیاسی بالا و یا مدیریتی می تواند راه را برای رفع تبعیض علیه زنان هموار سازد؟ چه قدر مشارکت زنان در بافت سیاسی و یا حضور آنان در جایگاه نماینده در مجلس می تواند به رساندن صدای زنان در لایه های مختلف اجتماع و یا تصویب قوانین برابری خواهانه یاری رساند؟

دغدغه های زنان در دولت جدید :کابینه احتمالی بدون وزیر زن! / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: در طول ماه های گذشته و به ویژه در برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، بسیاری از زنان با انگیزه ی امید و تغییر در شرایط نابسامان هشت سال گذشته، در انتخابات شرکت کردند. اغلب کاندیداهای ریاست جمهوری، بدون آنکه بر مسائل کلیدی زنان تاکید کنند دیدگاهای مشترک با دولت در طول هشت سال گذشته را داشته اند. در عین حال با پیروز شدن آقای روحانی در انتخابات اخیر، دریچه ی امید برای تغییر و برون رفت از بحران کنونی برای بسیاری از فعالان زنان گشوده گشت. به همین دلیل بسیاری از آنها پیش و پس از پیروزی آقای روحانی با تشکیل گردهمایی ها، به طرح مطالبات خود از رئیس جمهور پرداختند به امید آنکه فعالیت های مدنی زنان در دوران ریاست جمهوری جدید، بار دیگر بتواند برای دستیابی زنان به حقوق برابر، گسترش پیدا کند.

نگاهی انتقادی به دیدگاه کاندیداهای ریاست جمهوری درباره زنان/ آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: در حالی که این روزها جامعه شرایط خاصی را با نزدیک شدن به انتخابات می گذراند، بسیاری از کاندیداها نظرات خود را نسبت به مسایل مختلف سیاسی و اجتماعی بیان کرده اند. اما در عین حال در انتخابات امسال در مقایسه با انتخابات ریاست جمهوری در چهار سال گذشته، خلاء ناشی از حضور و همگرایی فعالان جنبش زنان به وضوع به چشم می خورد. در سال های گذشته تاکنون به خصوص در زمان انتخابات ریاست جمهوری، از سویی عدم حضور زنان به عنوان کاندیدا و از سوی دیگر شرکت در مبارزات سیاسی کاندیداها، یکی از چالش های جنبش فمینیستی در ایران بوده است. شاید بتوان گفت که مهمترین دغدغه فمینیست ها در سال های گذشته حساسیت و شرکت تاثیرگذار در فضای به نسبت باز انتخابات ریاست جمهوری حتی با وجود عدم صلاحیت زنا ن برای پست ریاست جمهوری بوده است اما درحالی که بسیاری از فعالان جنبش زنان همچنان بر «ماندن در متن» و ادامه ی مبارزه و حضور در مجامع تصمیم سازی سیاسی و لایه های اصلی مبارزات. همیشه اصرار ورزیده اند، هنوز این چالش به قوت خود باقی مانده است.

مجازات با لباس زنانه و تشکیل کمپین برای زنان / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: درحالی که هنوز اجرای قوانین تبعیض آمیز علیه زنان در جامعه ی کنونی ایران علی رغم مشارکت فعال زنان در حوزه های اجتماعی،فرهنگی و سیاسی به قوت خود باقی است، اخبار تازه ای مبنی بر تبعیض بیشتر و تحقیر سازماندهی شده توسط سازمانها و دستگاه های مختلف دولتی علیه زنان دریافت می شود؛ اخباری که اغلب با واکنش ها و اعتراضات مدنی زنان و مردان برابری خواه مواجه می گردد. خبرهای نگران کننده ای همچون افزایش آمار ازدواج دختران در سنین کودکی، تهدید و ارعاب برای پیگیری و بازداشت بازیگران زن در خارج از کشور به بهانه ی پوشش نامناسب، و همینطور بازگشت دوباره ی گشت ارشاد به خیابانها با شروع فصل گرما. اما خبر دیگری که واکنش های بسیاری را در فضای مجازی برانگیخته است و با موجی از مخالفت ها به خصوص از سوی فعالان مدنی کرد مواجه شده، خبر مجازات متهمان مرد با لباس زنان و گرداندن آنها در سطح شهر مریوان بوده است که نتیجه ی این اعتراض ها، تشکیل کمپینی تحت عنوان «زن بودن ابزار تحقیر و توهین هیچ کس نیست» شده است.

اعطای حق رأی به زنان و شکل گیری مقاومت فمینیستی در ایران / آزاده دواچی.

مدرسه فمینیستی: هر سال در آستانه هشت مارس «روز جهانی زن»، فعالیت های زنان از زوایای مختلف، مورد بازخوانی و نقد قرار می گیرد و می توان گفت که اهمیت نمادین این روز، شاید در همین نقد و بررسی ها نسبت به دستاوردهای زنان و نیز طرح چالش های موجود باشد. اما در ایران هشت مارس امسال با فاصله اندکی از «پنجاهمین سالگرد حق رأی زنان» همراه بود، اعطای حقی که بر سرنوشت زنان ایرانی تأثیر بسیار عمیقی نهاد. حق رأی برای زنان، نه تنها عاملی مؤثر برای رشد و بالندگی آنان در عرصه های سیاسی و بالطبع اجتماعی را در قبل از انقلاب فراهم کرد بلکه به عنوان یکی از اهرم های مهم فعالیت های فمینیستی حتی در سال های پس از انقلاب نیز بر رشد آگاهی آنان در مسیر احقاق حقوق شان تأثیر عمده ای گذاشت. به همین مناسبت در مقاله پیش رو نگاه کوتاهی به رابطه میان حق رأی، زنان و بازتولید نوعی از مقاومت فمینیستی به دلیل اعطای حق رأی در گذشته و ایران امروز، داشته ام.

تابوشکنی یا کلیشه سازی علیه زنان در نگاهی به آثار هنری / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: تابوشکنی و تابوسازی از طریق آثار هنری یکی از مسائلی بوده است که همواره در جامعه ی ادبی و از سوی منتقدان یک اثر و یا ارائه دهندگان آن به بحث گذاشته شده است. بسیاری از آثار هنری به این دلیل ارزش هنری دارند که قادرند در عمق به یک رفتار جنسیتی و یا کلیشه شده در سطح اجتماع اعتراض کنند و همزمان با آن در سطح، به فرم جدیدی از اثر هنری و مقاومت فمینیستی در آثار شان برسند. فرمی که نه تنها کلیشه ها را از میان بر می دارد، بلکه با حمله به یک کلیشه ی ساخته شده در ذهنیت خود باور جامعه، فرم جدیدی از مبارزه با قرادادهای سنتی اجتماعی را ارائه می دهد.

زنان روزنامه نگار و مقاومت در برابر مردسالاری / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: زمانی بود که بخش وسیعی از جامعه مردسالار ایران با سوادآموزی زنان به شدت مخالفت می کرد به این دلیل که «زنان ممکن است نامه عاشقانه برای مردان نامحرم بنویسند»، اما زنان از این سد گذشتند تا این که «زبان زنان» دراز شد و نشریه های زنانه ای همچون «زبان زنان» منتشر کردند و «راپورت های اجتماعی و سیاسی» نوشتند و از وضعیت زنان سخن گفتند. اما هنوز که هنوز است نوشتن و روزنامه نویسی، یکی از حرفه های پرخطر برای زنان محسوب می شود و زنانی که قلم به دست دارند، با مشکلاتی گوناگون و گاه گسترده تر از همتایان مردشان روبرو هستند.

جایزه ای برای زنانگیِ سانسور نشده / گفتگوی آزاده دواچی با سپیده جدیری

مدرسه فمینیستی: جایزه شعر زنان ایران، «خورشید» در سال 1387 بنیان گذارده شد. این جایزه هر سال به یکی از کتابهای برگزیده شعر زنان اهدا می شود. حامیان مالی این جایزه نیز از میان زنان انتخاب شده اند. هدف این جایزه پر رنگ کردن حضور زنان در عرصه ی ادبیات به خصوص شعر است. تاکنون چهار دوره از این جایزه ی ادبی برگزار شده است که امسال نیز در آذر ماه اسامی نامزدهای نهایی این جایزه توسط سخنگوی جایزه، علیرضا بهنام، اعلام شدند.

سیاست فمینیستی و خشونت علیه زنان در جنگ / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: پاییز امسال «پنجم آذر ماه 1391»، در شرایطی به استقبال سالروز 25 نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» می شتابیم که به نظر می رسد با توجه به سیاست های نابخردانه کنونی، جامعۀ ایران و نیز به تبع آن زنان کشورمان، نگران وقوع خشونت های کلان مقیاسی هستند که در افق آینده جامعه مان رخ می نماید. از این رو اگر سال گذشته در ویژه نامه مدرسه فمینیستی به مناسبت این روز، بنا به شرایط، بیشتر به ابعاد سیاسی خشونت و نحوۀ حل و فصل قهرآمیز منازعات سیاسی و اثرات منفی آن بر زنان و کودکان پرداخته بودیم، اما در ویژه نامه امسال بنابه شرایط بحرانی کشورمان و خطراتی که آن را تهدید می کند، بر آن شدیم که علاوه بر ابعاد مختلف خشونت بر زنان (از خشونت خانگی تا خشونت های قانونی و خشونت های محیط های شغلی و…) به مسئله «جنگ» و پیامدهای آن برای زنان، و نیز به انتقال تجربه های زنان و شیوه های متنوع برخورد کنشگران جنبش های زنان در دیگر کشورهای جهان نسبت به پدیدۀ ویرانگر جنگ، هم بپردازیم. از این رو آزاده دواچی تلاش کرده تا استراتژی ها و سیاست های فمینیستی در قبال جنگ را در مقاله زیر مورد بحث و بررسی قرار دهد:

اعتصاب زندانیان زن: تنش آفرینی دستگاه قضایی / آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: خبر اعتصاب غذای نسرین ستوده به همراه 9 تن دیگر از زندانیان زن (از جمله بهاره هدایت، نازنین دیهیمی، ژیلا بنی یعقوب، شیوا نظرآهاری، مهسا امرآبادی، حکیمه شکری، ژیلا کرم زاده مکوندی، نسیم سلطان بیگی و راحله زکایی)، اولین بار نیست که طی چند سال گذشته اتفاق افتاده است. پیش از این نیز نسرین ستوده بارها به دلیل اعتراض به شرایط بد خود در زندان و عدم امکان ملاقات با همسر و فرزندانش دست به اعتصاب غذا زده است. اما آنچه که مسلم است اعتصاب غذای او تاکنون گویی نه تنها تاثیری بر عملکرد ناعادلانه دستگاه های قضایی نداشته بلکه هرچه بیشتر می گذرد، سختگیری ها در قبال او و سایر زندانیان سیاسی زن متاسفانه بیشتر می شود. دستگاه قضایی نه تنها به حمایت های جهانی از این وکیل سرشناس پاسخ منفی نشان می دهد بلکه از این حمایت ها در جهت فشار بیشتر بر این وکیل دادگستری، بهره می برد.

جنبش فمینیستی و سیاست افزایش جمعیت در ایران

جنبش فمینیستی و سیاست افزایش جمعیت در ایران
آزاده دواچی
مسئولان دولتی مدام بر افزایش جمعیت تاکید می ورزند و در عین حال سعی می کنند وظیفه ی زنان را تنها باردار شدن، بزرگ کردن فرزندان و تربیت آنها تعریف کنند و این تاکیدها به خصوص در اخبار جدید مبنی بر حذف ساعات کاری زنان برای تشویق در سیاست های افزایش جمعیت هم دنبال می شود.

آزاده دواچی: نمی‌ترسم که بگویم در شعرهایم هم فمینیست هستم

آزاده دواچی: نمی‌ترسم که بگویم در شعرهایم هم فمینیست هستم
سپیده جدیری: شاعر است، مادر است، دانشجوی مقطع دکتری و فعال حقوق زنان. گاهی که می‌بینم برای خودم مادری به یک شغل تمام وقت تبدیل شده است، بیشتر می‌فهمم که همه‌ی این‌ها را با هم بودن چه‌قدر می‌تواند دشوار باشد. یک مادر برای همچنان فعال ماندن چاره‌ای ندارد جز نخوابیدن، نخوابیدن نه به اغراق، که به معنای واقعی‌اش. آزاده دواچی نیز چنین مادری است. زنی که در هیچ یک از حوزه‌های کاری‌اش از نظر کمیت و کیفیت کم نمی‌گذارد و کم نمی‌آورد. بهتر است چگونگی ماجرا را از زبان خودش بشنویم که اخیرا گزیده‌ی اشعاری را نیز با عنوان “روایت چند تصویر” توسط انتشارات “ناکجا”ی پاریس روانه‌ی بازار کتاب کرده است.

تفکیک جنسیتی: تراژدی بی پایان تبعیض علیه زنان

تفکیک جنسیتی: تراژدی بی پایان تبعیض علیه زنان
آزاده دواچی
مدرسه فمینیستی: از دوران انقلاب مشروطیت به این سو که به تدریج با تلاش جانفرسای جمعی از زنان ایرانی همچون صدیقه دولت آبادی، برای اولین بار خدمات تحصیلی به شکل «مدارس نوین دخترانه» شکل گرفت، همواره بخش اعظمی از جامعه پدرسالار کشورمان در مورد این امر موضع می گرفتند و با تحصیل زنان علناَ به مخالفت می پرداختند. از همان زمان بسیاری از سنت های موجود در جامعه ی ایرانی که عجین شده با بافت مذهبی جامعه ی آن روزگار بود و از سوی برخی از علمای مذهبی ـ از راه هایی مانند صدور فتوا ـ هم حمایت می شد، تحصیل برای زنان را ننگ به حساب می آورد.

حضور زنان در بالاترین سطوح مشارکت سیاسی، ضرورتی برای پیشبرد صلح و حقوق برابر

حضور زنان در بالاترین سطوح مشارکت سیاسی، ضرورتی برای پیشبرد صلح و حقوق برابر
آزاده دواچی
مدرسه فمینیستی: مشارکت سیاسی زنان در جنبش های دموکراسی خواهی به ویژه در کشورهای جهان سوم اهمیت بسزایی دارد. نقش زنان در برقراری پل میان جنبش های دموکراسی خواهی از یک سو و خواست های مشخص زنان در این جنبش ها از سوی دیگر، یکی از مهمترین عوامل مشارکت زنان در گفتمان های سیاسی در این کشورهاست. در کشورهایی که به خصوص فشار فزاینده ی سنتها و باورهای مردسالاری از یک سو و وضعیت وخیم زنان در بخش های مختلف جامعه، تاثیر زیادی بر موقعیت زنان در این کشورها گذاشته است، مشارکت سیاسی زنان در رده های بالای حکومتی می تواند نقش تعیین کننده ای در تغییر سرنوشت  آنها داشته باشد.

سیاست فمینیستی ، حق مالکیت بدن زنان و ابژگی تنانه

سیاست فمینیستی ، حق مالکیت بدن زنان و ابژگی تنانه
آزاده دواچی
مدرسه فمینیستی: تن زنان به عنوان یکی از موضوعات چالش برانگیز و مورد منافشه، از دیرباز در جنبش های فمینیستی مورد بحث بوده است. گرچه مسئله ی مالکیت بر تن، به عنوان حق طبیعی زنان در کشورهای غربی تا حدودی مرز بحران خود را پشت سر گذاشته است و جریان های مختلف فمینیسم مواضع متفاوتی اتخاذ کرده اند اما تن زنان و اراده ی معطوف به مالکیت بر بدن آنان در غرب سیر متفاوتی را با کشورهای جهان سوم به ویژه کشورهای اسلامی طی کرده است .

مهریه : سنت پیشکشی یا جواز در اختیارگرفتنِ تن زنان ؟

مهریه : سنت پیشکشی یا جواز در اختیارگرفتنِ تن زنان ؟
آزاده دواچی
مدرسه فمینیستی : سنت ها همانند کلیشه ها به آن دسته از قراردادهای اجتماعی اطلاق می شود که نسل به نسل و در سایه ی روابط اجتماعی اثر خود را از دست نداده اند و به یکی از نرم های قابل قبول جامعه تبدیل شده اند . در بیشتر موارد سنت ها عینا از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند ، اکثر آنها نه بر مبنای قرادادهای عادی و به روز اجتماع ، بلکه بر مبنای طرز تفکرات خاصی در گذشته و یا تفکرات باستانی و مذهبی خاص شکل گرفته اند .

خشونت علیه زنان در جنبش های ایدئولوژیک و مردمحور خاورمیانه

خشونت علیه زنان در جنبش های ایدئولوژیک و مردمحور خاورمیانه
آزاده دواچی
مدرسه فمینیستی: امسال  25 نوامبر 2011 ، مصادف با 4 آذرماه  1390 خورشیدی، همچون سال های گذشته، سالگرد «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» بار دیگر به ما زنان ایرانی، فرصت دوباره ای بخشیده است که تلاش های مان را برای مبارزه با اشکال گوناگون خشونت  علیه زنان، بسیج کنیم.

حجاب اجباری، کلیشه های جنسیتی و خشونت علیه زنان

حجاب اجباری، کلیشه های جنسیتی و خشونت علیه زنان/ آزاده دواچی
«کلیشه سازی جنسیتی» گرچه در ابتدا ممکن است مسئله ای روبنایی و کم تأثیر جلوه کند اما همین کلیشه سازی ها در حوزه های مختلف ادبی، تربیتی، سیاسی و در عمق روابط اجتماعی  عامل ایجاد و تحکیم بسیاری از نابرابری ها و تضادهای موجود در جوامع بشری است . در حال حاضر کلیشه های جنسیتی در اغلب کشورها کارکرد خود را در یک روند تدریجی از دست داده اند و عموماَ به امری نمادین تبدیل شده اند،