سیمین بهبهانی فردا به بهشت زهرا می رود/ به وصیت بانوی غزل عمل نشد

سیمین بهبهانی فردا به بهشت زهرا می رود/ به وصیت بانوی غزل عمل نشد

پیکر سیمین بهبهانی صبح فردا جمعه از مقابل تالار وحدت به سمت بهشت زهرا(س) تهران تشییع می‌شود.

فمنیزم، ناسیونالیزم و جنبش مسلحانه زنان کوبانی-شراره رضائی

در بستر خشونت و وحشی گری، در سرزمین آتش و خون و جنگ، در میان شعله های خشم جهل و دین، در دشت آسمان مه گرفته دلتنگی ها از سرهای بریده و جان دادن و آرزوها و رویاهای نهفته در سینه، زنان و دخترانی برای برابری و انسانیت می جنگند. زنان کوبانی نامی که این روزها بر سرزبان ها افتاده و دیدگاه های مختلفی را در مخالفت یا موافقت در مسلح شدن زنان برانگیخته است.

سیمین، چلچراغِ فروغ در دلِ شب-بهنام چنگائی

برای گرامیداشت قامت قلمِ بلند، پرتو شب ستیز، دلِ بزرگِ مهربان و نگاهِ نوعدوستانه ی بانو سیمین بهبهانی، که او نیز همچون دردمندان بسیاری شکسته تن و بیمار، در عصر پاسدارانِ زور و حماقت، سرآخر و ناگزیر ما را با دلی رنجور و روانی سخت زخمی » تنها گذاشت، و همراه مرگ» رفت؛ و اینک آشکارا جولانگاه نبردِ شریف عاطفه مندی بر علیه » آدمخواری » دریغ و دردا که دوباره یک سپردار بزرگ مردمی را ار دست داد و باخت.

بیانیه ی کانون نویسندگان ایران به مناسبت درگذشت سیمین بهبهانی

یک دریچه آزادی

بازکن به زندانم

سیمین بهبهانی(1306-1393) شاعر و نویسنده ی نامدار، عضو کانون نویسندگان ایران، از بنیادگذاران کانون در دوره ی سوم، عضوهیئت دبیران کانون در سه نوبت از این دوره و فعال اجتماعیِ حقوق زنان درگذشت. سیمین را به راستی می توان شاعرِ شاعران و مادر کرامت و کلمه نامید، راه بلدی بزرگ در ظلماتی که بیم لغزش در تاریکیِ پیچ پیچ آن دغدغه ی همه ی جان های پاکی بوده وهست که نمی خواهند بر یوغ ظلمت و تباهی گردن گذارند. با این همه، دریغا که سیمین ما را چشم به راه سپیده

چگونه “دوباره می سازمت وطن” ساخته شد

سالهای بد بود. سالهای بعد از اعدامهای روی پشت بام و محکمه‌های بی‌عدالتی به‌نام عدالت و قسط اسلامی. دلم از ویرانی‌ها گرفته بود. در خانه تنها بودم. توی آشپزخانه یک میز کوچک بود و من بودم و کاغذ و قلم در دستم و هزار غم در دلم. نشستم. شعر در جانم می‌جوشید. ویرانی‌ها را می‌دیدم و در فکر آن بودم که چه می‌توان کرد؟ وطن درهم شکسته و ویران بود.

برخاستم. یک فنجان چای ریختم و به آرزوهای لگدمال‌شده اندیشیدم. کسی را نداشتم که با او درد دل کنم. دو سه شب پیش سیمین را دیده بودم. سیمین دانشور ویرانتر از خودم و سرگردان‌تر از من. هنوز «جزیرۀ سرگردانی» را ننوشته بود. با من که حرف می‌زد انگار ایستاده است و از ته قلب من فریاد می‌کند.